Հայկական մենթալ կոդերից, թերևս, քիչ բան է մնացել չգաղտնազերծված, մանավանդ, մայաների սադրած աշխարհի վերջի առնչությամբ համամոլորակային խուճապն էլ չսասանեց հայության հոգեբանախարսխային հատկանիշներից մեկը` անշառ երազկոտությունը: Հայկական երազանքը սովորական չէ: Այն չի բխում երազողի մտավոր, կրթական, սոցիալական, մասնագիտական ու այլ կարողություններից: Հիմա կառարկեք, թե երազանքը հենց իր անսպասելիության ու տեսլածին լինելով է բնութագրվում:

Հարցրեք Հայաստանի ցանկացած քաղաքացու` կցանկանա՞ր ապրել եվրոպական փոքր պետության, ասենք, Բելգիայի կամ որևէ այլ ոչ մեծ պետության քաղաքացու նման` նույնչափ բարենորոգ կյանքով և ապրելու համար նույնչափ հարմարավետ միջավայրում: Մի՞թե մենք` հայաստանցիներս, 1991-ին քվեարկելով անկախացման օգտին, մեր հոգու խորքում այդպիսի կյանքով ապրելու իդեալ չէինք փայփայում:

Էպոսագետը ավետեց` «Վերևն Աստված կա»: Ու մինչ այդ ախարհացունց լուրից բոլորով ուշքի չէինք եկել, տարոնասեր ընկերներս հակաճառեցին` «Վերև Տարոն կա»: Ձերդ տարոնափայլությունն էլ բլոգերներին խոստացավ` «Երևանը պետք է վերևից էլ սիրուն լինի» (բնականաբար ինքը «վերևից» է նայում):

Զարմանալին ու զարհուրելին ոչ այնքան այն է, որ քաղաքական «դիակներն» իրենք են հարության ձգտումներ տածում, քանզի դրա իրավունքն ու աստվածաշնորհությունը մարդկային կանոնակարգից դուրս է, այլ այն, որ սույն կերպարներին ջանում են կենդանություն պարգևել նրանց թիմակիցները, համախոհները, ով ասեք:

Մայաները, կարծես, սխալվել են. ոչ թե աշխարհի վերջն է, այլ պարզապես աշխարհը կլոր է: Եվ, ինչպես կասեր Սողոմոն իամստունը, ամեն ինչ պտտվում, վերադառնում է ի շրջանս յուր:

Հայրենի քաղաքականությանը, պարային այլաբանությամբ, ցավոք, խորթ եղավ «բերդը» կամ «քոչարին», որովհետև իրար սվիններով ընդունելու անդրդվելի գործելաոճին կարող է երաժշտակցել միայն մեծն Խաչատրյանի «սուսերով պարը»:

Հրանտ Մաթևոսյանն էսօր ծանր քելքով անցնում է Հայաստանի վրայով, նայում ներքև, սաղ տեսնում ու երևի էլի մղկտում է էդպես էլ չլցված իր հովտի ու Ծմակուտի համար. ուր իր գոմեշը դարձել է պրեգոմեշ, Վանու Չամբար շունը` Սիմբա, Ռոստոմը` օլիգարխ, Աղունը` էթիկայի օրիորդ ու... տակը մնացել են ջրի մոտ պառկած անհասակ վիթխարին ու մեր ղեկավար Վառլամովը:

Վերջերս հաճախ եմ լսում քաղաքական գործիչներին ուղղված կոչեր՝ չառաջադրվելու առաջիկա ընտրություններին, իբր նման կերպ կհարվածեն ՀՀԿ թեկնածուին: Դա անլուրջ է: Բացատրեմ, թե ինչու:

Սուլթանական Թուրքիայում պատվավոր մահապատժի մի տեսակ կար`սուլթանի որոշմամբ մահվան դատապարտվածին (բնականաբար, առանց նրա գիտության) մատուցում էին սուրճ, որին ադամանդի փոշի էր խառնված: Վերջաբանի մասին կարող ենք չխոսել:

Հրապարակային քաղաքական գործունեությունը տեղեկատվական դարաշրջանում ստանում է իր յուրահատկությունները: Տեղեկատվական միջոցները և հնարավորություն են, և մարտահրավեր: Անձնականությունը (privacy) կտրուկ նվազել է: